Modelo Ano 2008
Pregón para os
dous días, preces apropiadas, e como
especial no ofertorio presentamos tres cousas:
O pan e o viño, con este
comentario:
Presentámosche o pan-
O noso pan de cada día,
O pan que hoxe compartiremos nas nosas mesas moi
amigablemente,
O pan que, por iso mesmo se fará santo nas nosas
mans.
O teu pan, o noso pan,
O pan que ti nos dás, repleto de amor e de amizade.
Repleto de ti mesmo.
Presentámosche o viño,
O sangue das nosas veas,
O sangue das túas veas,
A ledicia fervendo polo noso corpo
e pola nosa alma,
Os bailes de hoxe,
A ledicia da xente pobre,
O soño da humanidade de sermos felices
na irmandade
real.
E estes dous caraveis brancos,
Un polo Adrián,
Fillo de Ana e do Xosé Lois de Carballido,
E outro pola criatura que está a punto de nacer,
Filla que será da Jacqueline e do seu home Fernando.
Os dous xermolos máis novos da nosa parroquia de
Candia.
Modelo Ano 2009
Este
ano foi accidentado na nosa festa. O primeiro día de festa, pola noite, cando
se dirixía cara á festa, a nosa veciña Ilda foi atropelada por un coche e
morreu no acto. Suspendeuse a verbena e os festexos do día seguinte. Si que se
celebrou a Misa.
O
pregón do primeiro día foi dito en versos populares. Dicía así:
PARA O SAN PEDRO
Así temos o san Pedro
que é o noso Patrón,
levando as chaves na man,
todo cheo de razón.
Chaves que son para abrir
as vidas e os corazóns
para que entren e saian
as máis limpas emocións.
Chaves que abren carteira,
sen ser chaves de ladrón,
para que con outros do noso
fagamos repartición.
Chaves do Santo Evanxeo
que Pedro en Cristo mamou,
e que agora nolo ofrece
cal grande e prezado don.
San Pedro está moi contento
ao ver a gran devoción
coa que todos os veciños
facemos festa en unión.
Canto se alegra saíndo
coa xente en procesión!
que os santos por seren santos
do pobo foron e son.
Que bendiga esta parroquia
e todas as do arredor,
que nos dea paz e alento,
que son grande bendición.
Que nos faga loitadores
ata a mesma rebelión
contra aqueles que da aldea
fan desprezo e negación.
Que bendiga os dous ramistas
que armaron este folión,
e a cantos serven o pobo
sen gañar un patacón.
Que viva o noso San Pedro!
Que viva o noso Patrón!
Que vivamos moitos anos
con tantos folgos e humor.
No
ofertorio dese día ofrendamos seis flores, unha por cada unha destas
realidades: a xente que estivera especialmente enferma ese ano, a xente sa e
con saúde, os defuntos que morreran ese ano, os poucos nenos e nenas da
parroquia, os ramistas da festa, a dos namorados e namoradas.
Pola
noite foi a morte de Ilda e isto condicionou o resto da festa. O pregón
recollía este feito. Tamén lemos uns versos populares dedicados neste caso ás
santas Sabela e Lucía. Dicía así:
PARA SANTA SABELA E SANTA LUCÍA
No hay comentarios:
Publicar un comentario