Eucaristía no encontro do mundo rural de Galicia
Santa Locaia (Castro de Rei)18.05.2019
Homilía
Deus sempre nos acompaña, espéranos,
agárdanos… Non ten présa ata que volvamos o corazón totalmente cara El. A
Igrexa rural, o pobo santo de Deus que peregrina no mundo rural vive no tempo
da paciencia de Deus (Cf. Rm 3,25-26), no que vivimos todos, toda a Igrexa
formando un só corpo, experimentando a proximidade do Pai, do Fillo, do
Espírito Santo e dos irmáns.
A figueira que non da froito ten o
agasallo do tempo de Deus, da súa paciencia. Estamos chamados a seguirmos
coidando desta figueira coa riqueza das boas obras que sempre debemos sementar,
aínda que non vexamos o que recolleremos no futuro. Do mesmo xeito que o
labrego non ve a colleita cando está a sementar. Por iso, coa paciencia e mailo
amor do viñador, que pide ao dono da viña que non corte a figueira, esperemos
os froitos que agora non se ven. Froitos que comunican vida e chaman á vida.
Froitos, polo tanto, de amor, de fraternidade, de entrega xenerosa, de
gratuidade, de comuñón na santidade. Froitos sorprendentes.
Igual que o é o universo enteiro,
considerade esta terra vosa coma linguaxe do amor de Deus, do seu desmesurado
agarimo cara cada un de vós, da súa vida abundante. Seres vivos, terras, augas…
todo é caricia do Creador. A nosa historia de amizade con Xesucristo sempre se
desenvolve nunha terra persoalísima.
Os lugares que nos viron nacer fannos moito ben. Estar nestes agros, tanto se
vivimos neles coma se marchamos e volvemos despois, permítenos coñecer ou
recuperar a nosa identidade neste libro precioso que Deus escribiu na nai
terra, cuxas letras son as criaturas e con maiúsculas cada ser humano. Cantemos
o himno da nosa existencia para vivirmos gozosamente no amor de Cristo e na
esperanza. Vivir no mundo rural é duro, pero ten o privilexio de escoitar a
Deus a cada paso, oír a súa voz paradoxal e silenciosa, porque se manifesta
cando brilla o sol, cando chove e cando cae a noite.
Vivir no mundo rural é duro, pero bríndavos a esperanza dunha fraternidade
cristiá, de mutua compañía, fundada no amor de Deus, que tamén é mensaxe súa
para vós (Cf. Ls’ 84-85).
Que sigades coidando, cultivando,
mimando esta figueira que parece non dar froitos, pero dará abondo, porque
recibiu o agasallo de estar plantada no esperanzador tempo da paciencia de Deus
que sempre xera vida.
P. Luis Ángel de
las Heras, cmf
Bispo de
Mondoñedo-Ferrol
